‘Angel voices’, zo sprak Emmylou Harris ooit met betrekking tot Laïs. Een mooi compliment uit de mond van een topzangeres die het ook zelf niet bepaald moet hebben van een rauw, rasperig keelgeluid. Een práchtig compliment, zelfs – en toch zou je kunnen zeggen dat het op een bepaalde manier, en uiteraard onbedoeld, het Kalmthoutse trio oneer aandoet.
Natuurlijk, immers, vormen de stemmen van Jorunn Bauweraerts, Annelies Brosens en Nathalie Delcroix de basis en zelfs het wezen van hun kunst, en natuurlijk kunnen die stemmen gemakkelijk de vergelijking doorstaan met vleugels waarop wij, luisteraars, tot onze verrukking boven onszelf kunnen uitstijgen, maar ‘engelachtig’, hoezeer het adjectief ook voor de hand mag liggen, klinkt net als ‘hemels’ trouwens net dat beetje te onschuldig om de muziek van Laïs treffend te omschrijven. Want van bij hun debuutelpee in 1998, en zeker op latere albums als pakweg het veelzeggend getitelde Douce Victime (2004) of het in aangekondigd onheil badende Laïs/Lenski (2009), bleken de engelenstemmen in kwestie wel degelijk toe te behoren aan dames die heel duidelijk, als het moet toch en als ze dat willen, met de voeten op de grond staan, niet enkel in de Vlaamse klei, maar in de wereld. Een wereld vol magie, mysterie, erotiek, geweld en drama, vol geheimen en onzichtbaarheden, vol liefde die zichzelf niet kent en machten en krachten die maar al te vaak ten kwade worden aangewend, maar ook de wereld die zij tot vreugde van hun vele fans in Polen, Mexico, Zuid-Afrika, Shanghai, Toronto en ga zo maar door tot voorbij steeds nieuwe horizonten bereizen. Dat Laïs zich ook op muzikaal vlak geen snars van horizonten en aanverwante grenzen aantrekt – denk bijvoorbeeld aan de bijwijlen frenetieke en altijd ontregelende electrofolkpop van The Ladies’ Second Song – verklaart zeker voor een deel dat de voornoemde wereld nu al meer dan twintig jaar, en in nog immer toenemende mate, aan hun voeten ligt, en dat ook mensen die het Nederlands niet machtig zijn en van de oude Vlaamse liedteksten waardoor sommige nummers worden geschraagd bijgevolg geen sikkepit begrijpen zich toch probleemloos kunnen overgeven aan de betovering die van Laïs uitgaat, of de groep nu in een kerk optreedt of op het grootste rockfestival van de planeet.
Laat ons hopen dus, of nee, laten wij de zékerheid koesteren dat in de toekomst Laïs zal blijven vrienden verrassen, vijanden bekeren, drastische verandering nastreven en ook daadwerkelijk – soms schoksgewijs – evolueren, groeien, nieuwe paden bedansen en tezelfdertijd en desondanks datgene doen waar enkel de zeer groten toe in staat zijn, te weten altijd, onder alle omstandigheden, zichzelf zijn: veelvoudig gestemde engelen van vlees en bloed.
© Christophe Vekeman